Rozdział dwudziesty dziewiąty (cz. II)

      Esemesy, które otrzymałam od Wiktora w czasie ostatnich lekcji, ani mnie nie uspokoiły, ani nie zrelaksowały. Pisał, że nie może się do niego dostać i nic nie chcą mu powiedzieć o jego stanie, bo nie jest z rodziny. Kolejny zawierał krótką informację, że podobno to była rzeź. Tak więc, to były bardzo pozytywne wieści, dzięki którym od razu odetchnęłam z ulgą.
       Po ostatniej godzinie mordęgi oraz zamartwiania się, znalazłyśmy się w szpitalu z nadzieją, że dowiemy się czegokolwiek. A nóż, widelec nas wpuszczą.
- Jesteśmy już - rzuciłam widząc chodzącego w kółko Wiktora, który podskoczył na sam dźwięk mojego głosu. Musiał być bardzo zamyślony, że nie dostrzegł nas jak wchodziłyśmy na oddział, gdy był zwrócony do nas twarzą.
- Co z nim? - zapytała Monika, czytając mi w myślach.
- Nie jest wesoło, ale nic nie zagraża jego życiu. Tyle udało mi się wyciągnąć od lekarza - westchnął. - Julek pojechał po jego rzeczy, a Ilona jest gdzieś w szpitalu - rozejrzał się z nadzieją, że właśnie się pojawiła i może dowiedziała się czegoś nowego, lecz nadzieja matką głupich...
      Usiedliśmy na niewygodnych krzesłach i pogrążyliśmy się w płytkiej rozmowie, która miała za zadanie rozerwać bańkę zamyślenia, którą każdy nakładał na siebie.
- Hej - uśmiechnęła się do nas Ilona idąc ze swoją mamą.
- Cześć. Dzień dobry - odpowiedzieliśmy chórem, wstając.
- Już coś wiadomo? - spojrzałam na dziewczynę z nadzieją, lecz jej mama pokręciła głową·
- Dzisiaj niczego się nie dowiecie, więc radzę wam wrócić do domu. Ilona poinformuje was jakby coś się działo - uśmiechnęła się do nas blado czerwonowłosa kobieta w białym uniformie, poklepała córkę po ramieniu i odeszła.
- Ej, co się stało? - rzuciłyśmy się na nią z pytaniami, lecz ona pokręciła tylko głową i powiedziała, że powie nam później.
Wiktor jako najstarszy spróbował wprowadzić porządek i po opuszczeniu szpitala, kazał nam się rozejść, ale zapotrzebowanie na tą wiedzę, było zbyt duże, aby przesunąć to na później.
- Chodźcie, pogadamy u mnie - zaproponowała Monika, której dom znajdował się najbliżej szpitala. Jednak Ilona pokręciła głową.
- Muszę pójść do domu, więc jak chcecie, to możemy pogadać u mnie. Sory, ale mam dość tego szpitalnego zapachu - powąchała swoje dłonie i się wzdrygnęła. - Muszę się umyć...
      Zgodziłyśmy się bez zająknięcia, a całą drogę przebyłyśmy w lekko gryzącej ciszy. Czułam się rozdarta między poznaniem prawdy od trzeciej osoby a poczekaniem, aż chłopak sam mi powie. Wiem, że to może bardzo długo potrwać, albo w ogóle się nie spełnić, ale...
Pozwoliłyśmy najpierw odświeżyć się Ilonie, a dopiero potem usiadłyśmy na jej łóżku i chciałyśmy z niej czerpać informację jak rośliny wodę. Jednak i jej było trudno o tym mówić.
- Tak więc...? - zachęciła ją Monika. A ja poczułam, że będę żałować tej ciekawości.
- Ojciec rzucił się na niego z nożem - szepnęła cicho, jednak zdołałyśmy wychwycić te krótkie zdanie.
- CO!!
- ALE JAK TO?!
- Jezu! Oni od zawsze... Dobra, zacznę od początku - odchrząknęła i wygładziła kołdrę. - Ale ostrzegam, że to nie jest jakaś wesoła historia... - spojrzała na nas krzywo i westchnęła - Nasi rodzice znają się od, w sumie nie wiem jak dawna, ale mówili mi, że wychowywaliśmy się razem. Nasze mamy były wielkimi przyjaciółkami. Do czasu... Ona miała raka. Zamknęła się na świat i, w sumie tu zaczęły się ich problemy.
       Coraz bardziej żałowałam, że postanowiłam tego słuchać. To taka ingerencja w czyjeś życie bez wiedzy tej osoby, a fakty również mogą być nieprawdziwe. Co jakiś czas nachodziła mnie myśl, że muszę stąd wyjść. Trudno, poczekam... Jednak nadal tam siedziałam.
- Podobno to była wielka miłość, od zawsze... jego rodzice byli niczym dwa gołąbki, a gdy Pan Arek się dowiedział o jej chorobie, o tym, że są zbyt biedni, żeby można było zacząć leczenie... On popadł w alkoholizm. Nie chciał się leczyć, nie chciał...
- Ja idę - wstałam, a nogi miałam jak z waty. Nie chciałam usłyszeć nic więcej. To już było przerażające. Ile cierpienia. Własny ojciec! Choroba matki! Nie, nie, nie! Nie mogłam już dłużej tego słuchać. Dziewczyny przyglądały mi się z niepokojem, lecz nie zareagowały, gdy wyszłam. Chyba zrozumiały.
      Pół godziny później byłam w domu. Maciek siedział z Kubą na kanapie, a mama kucharzyła w kuchni. Wiktora zaś nie znalazłam w pokoju, lecz za domem. Na ławeczce. Padał śnieg, a on jak gdyby nigdy nic, patrzył się przed siebie dając się oprószyć małym iskierkom.
- Co robisz? - zapytałam cicho, wyrywając go z transu. Nie odwrócił się do mnie, nie odpowiedział, tylko dalej wpatrywał się w dziki punkt.
- Wiesz, jak byłem wczoraj u niego. Gadaliśmy o tym co będziemy robić w przyszłości - zaczął mówić, gdy usiadłam obok niego. Nie odpowiedziałam. Czekałam.
- On mówił, że chce studiować. Chce poznać świat. Miał tyle planów... a jak sobie pomyślę, że... Poznałem go wczoraj. Wszedł tylko do domu, a od razu dało się wyczuć odór alkoholu. Sebastian bardzo się zdenerwował i wyprosił mnie. Hah, on mnie wyrzucił - spojrzał w szare niebo - Pewnie w tym roku, na święta będzie śnieg.
- W końcu białe święta - miał wyrzuty sumienia. Nie powinien. Przecież nic nie mógłby zrobić. Sebastian żyje. To jest najważniejsze.
- Chodź do domu. Zrobimy herbatę. Co jutro piszesz?
- Matmę.

       Wiktor poprosił mnie, abym wpadła do Sowy, kiedy on będzie pisał i poinformowała go o jego stanie. Tak też zrobiłam. Właśnie siedziałam na korytarzu, bo na sali siedział lekarz ze swoją świtą, a później doszło paru panów niebieskich mundurach, robili mu jakieś badania. Dopiero po godzinie wyszli, a ja siedziałam przed drzwiami, nie wiedząc co zrobić. Gdy mnie zapytali kim dla niego jestem, odpowiedziałam ''przyjaciółką'', co mnie zakuło. Miałam do samej siebie żal. Byłam cholernym tchórzem, ale muszę z tym skończyć. Nie tak ma wyglądać moje całe życie. Nie mogę chować się do norki, gdy lis będzie w pobliżu. Muszę stać się silna i wyjść na przeciw trudnościom, nawet gdyby nie miało to pozytywnych skutków.
- Gdy miałam już zapukać, ktoś za mną odchrząknął. Wzdrygnęłam się i poczułam niczym złodziej przyłapany na kradzieży.
- Powinienem Cię znać? - zapytał się ciepło, lecz na jego twarzy malowało się ogromne zmęczenia. Miał wielkie wory pod oczami, przekrwawione oczy, szopę czarnych włosów na głowię, i był cholernie przystojny.
- Eeee... - wyrwało mi się, przez co wyszłam na bardzo inteligentną osobę.
- Wybacz, Michał Sowicki - wysunął w moją stronę dłoń, którą niepewnie uścisnęłam.
- Lidia Halbert. Jesteś bratem Sebastiana? - spytałam niepewnie, a swoje zachowanie uznałam za śmiechu warte. Jezu, ale ja się denerwowałam.
- Tak - uśmiechnął się i upił łyk napoju, który trzymał w lewej ręce. - A ty..?
- Przyjaciółka! - szybko odpowiedziałam, zanim serce przejęło kontrolę nad umysłem i powiedziałoby coś nie na miejscu.
- Hah - uśmiechnął się i spojrzał na drzwi. - Wchodzisz?
- Nie. Nie, to znaczy, wchodź pierwszy. Ja muszę jeszcze coś zrobić - zaczęłam się miotać, jakby ktoś wyłączył mi funkcję myślenia.
- Dobrze - jeszcze raz obdarzył mnie swoim anielskim uśmiechem i zniknął, a ja opadłam na plastikowe krzesełko, chowając twarz w dłoniach. Musiałam wypaść koszmarnie. Weźmie mnie za jakąś idiotkę lub nienormalnego prześladowce! Nie no, ja to zawsze muszę mieć jakieś problemy!
      Po kolejnej godzinie - na prawdę nie wiem co ja jeszcze tam robiłam - z sali wyszedł Michał i powiedział, że Sebastian bardzo się ucieszy jakbym go odwiedziła, po czym zadowolony z siebie odszedł.
Wzięłam głęboki wdech i zapukałam. Zaprosił mnie zachrypłym głosem, i zaniemówił.
- Hej - przywitałam się, nie wiedząc na czym skupić wzrok.
- Przecież mówiłem żeby cie nie wpuszczał - jęknął do siebie zły.
- Co? - zdziwiłam się i spróbowałam coś wyczytać z mimiki jego twarzy, lecz odwrócił się ode mnie. - Dlaczego?
- Co dlaczego?
- No, dlaczego nie chciałeś, żebym tu przyszła - musiałam poznać odpowiedź.
- Nie ważne - odpowiedział chcąc zakończyć temat.
- Wiesz, martwiłam się o ciebie! Nie tylko ja, Wiktor, Julek, dziewczyny! Wszyscy się martwiliśmy! - nieświadomie podniosłam głos. - Ale widzę, że czujesz się lepiej - prychnęłam i położyłam mu na szafkę owoce. Chciałam wyjść, lecz zatrzymał mnie.
- Przepraszam - trzymał mnie za nadgarstek i poprosił, abym usiadła. 
- Ale z ciebie idiota - westchnęłam i spróbowałam przywołać na twarz uśmiech, a gdy zobaczyłam jego zadowoloną z siebie minę, wybuchłam śmiechem. Był strasznie blady, i co jakiś czas poprawiał się na łóżku, próbując ukryć grymas bólu.
- No to, jak ci się podoba nasz piękny szpital? - zapytałam próbując utrzymać luźną atmosferę. Rozejrzałam się po pokoju, przyglądając się zszarzałym żółtym ścianom.
- Pierwszy raz jestem na tym oddziale i powiem ci szczerze.. że jedzenie mają tu wyśmienite - zaśmiał się wesoło, co spowodowało pojawienie się kolejnego grymasu na jego przystojnej twarzy.
- Coś ci za wesoło - wystawiłam w jego stronę język. - Zaraz przyjdzie tutaj pani pielęgniarka i zrobi ci serię bolesnych zastrzyków! - wywróżyłam mu.
- Tsaaaa, a pielęgniarka lat dwadzieścia sześć, zgrabna... w sumie czego nie robi się dla prawdziwej miłości, nie? - powiedział i zaczął unikać mojego wzroku - Sorki.
- Tsa.. Nie masz za co... A jeszcze ci nie mówiłam, nie? - zerknął w moją stronę zaciekawiony, a ja wyszczerzyłam się do niego jak mysz w domu kucharza - wyglądasz koszmarnie.
- Dzięki, starałem się.
- Kiedy wychodzisz? - zmieniłam temat na bardziej poważny.
- Za parę dni. Choć do szkoły już raczej w tym roku nie wrócę.
- Nie wiele stracisz, jedynie próbna matura i koncert kolęd cię ominie.
- Dokładnie - westchnął smutno.
- Twój brat przyjechał... w ogóle od kiedy ty masz brata? - spojrzałam na niego podejrzliwie.
- Niespodzianka! Mam nawet dwóch - pokazał znak wygranej.
- Pierwszy raz go na oczy widziałam.
- Bo on tu nie mieszka. Przyjechał ze stolicy, debil jeden. Zapracuje się kiedyś na śmierć, a do tego wycieczki krajoznawcze sobie urządza. Życzę ci, abyś w przyszłości nie zaharowywała się tak jak on- przypomniało mi się jak Wiktor mówił o czym rozmawiali przed tym całym wypadkiem.
- Pfff, ja? Znajdę jakiegoś miliardera i będziecie mnie oglądać w telewizji.
- Hah, możliwe, możliwe - powiedział smutno.
- Dobra, już cię więcej nie zamęczam moją obecnością. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy w tym roku - wstałam i pożegnałam się z nim.

     W sobotę, dowiedziałam się, że Sebastiana już wypisali. Nie wiedziałam gdzie się zatrzymał, a mało prawdopodobne, aby wrócił do domu. Nadal prowadzone było śledztwo, więc... Wiktor na pewno wiedział.
- Dzień dobry, jest Monika? - zapytałam, gdy drzwi otworzyła mi jakaś staruszka.
- Dzień dobry. Nie ma jej. Coś przekazać? - lekko się zawiodłam, lecz nie przeszkadzało mi to, cieszyć się zbliżającymi świętami.
- Czy mogłaby pani jej to dać? - uśmiechnęłam się do niej ciepło podając małą paczuszkę z kokardką. Kobieta spojrzała na mnie dziwnie i zamknęła mi drzwi pod nosem. Nie wiedziałam co się właśnie stało, jednak postanowiłam zignorować jej niekulturalne zachowanie i pójść dalej. Szłam w stronę bogatszych ulic, gdy w oddali zobaczyłam Julka. Zawołałam go i podbiegłam do niego. Chwilę pogadaliśmy o pierdołach, wymieniliśmy się informacjami na ważne tematy i pożyczyłam mu wesołych świąt, po czym wcisnęłam mu mały prezent i uciekłam zadowolona z siebie. Czułam się jak Święty Mikołaj, tyle że nie udało mi się jeszcze wyhodować tak długiej, i tak białej brody.
    Kolejnym celem, była Ilona. Tym razem drzwi otworzyła mi milsza kobieta, która do tego uśmiechała się z miłością. W domu Ulczyków pachniało piernikami.
- Ilona jest na górze - poinformowała mnie i uciekła. Zawsze podobały mi się rodzinne i radosne święta. U nas było inaczej. Mimo że byliśmy w rodzinnym gronie, nie było czuć tej więzi, zabawy, rozluźnienia. Zawsze było poważnie, a przynajmniej tak mi się wydawało. Każdy z nas ignorował uczucie, że wszystko potoczyło się inaczej niż byśmy chcieli, lecz nie mniej szczęśliwie.
    Weszłam po schodach, cicho wzdychając do siebie. A gdy dotarłam do szczytu i zostało mi przekroczenie małego dystansu do fioletowego pokoju, nagle ktoś pojawił się przede mną.
- Widzę, że bardzo lubisz oglądać mnie nagiego - skomentował ledwie powstrzymując się od wybuchu śmiechu. Zapewne śmieszył go mój niewinny rumieniec...
- C-co?
- To już trzeci raz.
- Drugi jak już coś! - próbowałam przezwyciężyć zażenowanie - A po drugie nie jesteś nagi, tylko półnagi!
- Haha, ale mi różnica. I trzeci. Czyżby pamięć zawodziła? W tak młodym wieku? Wstydź się! - zaśmiał się melodyjnie, a mięśnie na jego torsie się napięły. Spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam wielkie czerwono-sine szramy oraz parę świeżych opatrunków.
- Niby kiedy?
- Na basenie. Pamiętam, jak pożerałaś mnie wzrokiem - spojrzał mi prosto w oczy, nachylając się nade mną. Odsunęłam się nieznacznie, co doskonale zrozumiał. To on wszystko skończył, a takim zachowaniem robi mi tylko nadzieję, że cokolwiek może między nami być.
- A tak w ogóle, to co ty tu robisz?

________________________
Witam i o zdrowie w te piękne wiosenne popołudnie was pytam :)
Wybaczcie za opóźnienie, ale za to bonus postaram się dodać jutro. Mam nadzieję, że spodoba wam się ta rekompensata.
Ściskam was wszystkie (\-ich o ile czyta to jakiś osobnik płci męskiej xD choć raczej w to wątpię)
No mniejsza, oczywiście czekam na wasze szczere opinie odnośnie... wszystkiego. Co ja tu będę jeszcze pisać! Już! Koniec tego dobrego ;D
Do kolejnego :*