Rozdział dwudziesty piąty

     Weszłam do domu niemalże trzęsąc się ze zniecierpliwienia. Babcia Stasia miała dzisiaj do nas przyjechać. Była ona matką mojego taty, ale po tym co nam zrobił i uciekł od wszelkich kłopotów, miała o nim nie najlepsze zdanie. Nienawidziła tchórzostwa i wszelkiego wywyższania się. Była silną kobietą, która twardo stąpała po ziemi, zaglądając każdej, nowo napotkanej przeszkodzie prosto w oczy. Świętej pamięci dziadek Franek, był dla niej takim zakrętem, przy którym musiała zwolnić. Uspokajał ją. Tylko przy nim pokazywała swoje słabości, mogła odetchnąć od tego teatrzyku, który próbowała spalić, aż przy samych fundamentach. Był dla niej oazą spokoju, w której mogła się zaszyć i nabrać nowych sił. Jednak dziadek chorował na serce i po latach zmagań, zmarł, parę miesięcy przed drugimi urodzinami Kuby.
- Młodszemu Nowikowi urodziły się bliźniaki. Dziewczynki, obie zdrowe - usłyszałam zmęczony życiem głos, za którym tak tęskniłam.
     Pośpiesznie zdjęłam buty i rzuciłam je gdzieś w stronę pułki, aby po chwili przytulić się do tej starej kobiety, która była największą jak i najbardziej świetlistą osobowością na naszym dawnym osiedlu.
- Cześć babciu - pocałowałam ją w lekko obwisły policzek. 
Kobieta uśmiechnęła się do mnie czule i zmierzwiła mi włosy. W jej szarych, wypłowiałych oczach, tańczyło jeszcze życie. Choć wcale nie miała tak lekko i możliwe, że wielu na jej miejscu, nie potrafiłoby udźwignąć ciężaru jej przeszłości.
- Jak się miewasz, łobuzico? Jak ci idzie w szkole?
- Dobrze, jeszcze się jakoś trzymam - zaśmiałam się i uśmiechnęłam do siedzącej w fotelu mamy. - Idę zrobić sobie herbatę.
- Wydaje się jakaś... szczęśliwsza? - usłyszałam szept babci. Mama zaśmiała się i również próbując zachować ciszę, abym ich nie usłyszała, odpowiedziała.
- Może w końcu się zakochała.
    Zarumieniłam się zbulwersowana ich bezpodstawnymi wnioskami. Głupie baby, jak zwykle muszą sobie coś domyślić, do koloryzować.
Usiadłam między nimi zatapiając się w mało znaczącej dla świata rozmowie.
- Wróciłem! - dotarł do nas donośny głos Wiktora, a już po chwili pojawił się koło nas we własnej osobie. Ciałem jak i duchem. Zaśmiał się i skomplementował nowe zmarszczki babci mówiąc, że dzięki nim wygląda o wiele słodziej, czym rozbawił nas wszystkie.
- A ty Wiktorku, to masz widzę wielkie zaufanie do swojej panny - poklepała go w ramię z dumą, na co on się skrzywił.
- Ojć, mamo nie powiedziałam ci jeszcze - zaczęła nasza rodzicielka, lecz brunet jej przerwał.
- Zerwaliśmy.
- Wybacz - uśmiechnęła się do niego pocieszająco, pozbywając się z twarzy zaskoczenia - Najwidoczniej nie była tą jedyną..

    Siedziałam przy książkach zastanawiając się nad wszystkim i niczym. Czasami uwielbiałam rozsiąść się na krześle i pogapić się sucho w ścianę. Wtedy tama myśli na chwile zostaje zlikwidowana, a ja mogę swobodnie błądzić we własnym świecie, nie myśląc o szkodach jakie mogą one wywołać w przyszłości.
    Nagle naszła mnie chęć zobaczenia się z przyjaciółmi. Sięgnęłam po telefon i napisałam do dziewczyn.
Monika odpisała jako pierwsza.

''Wybacz, ale dzisiaj nie mogę. Julka ma urodziny i wszyscy idziemy do szpitala.''

Ilona napisała, że właśnie jest u Krzyśka, więc nie ma za bardzo jak się wyrwać, a Julek nie miał szans dzisiaj wyjść z domu. Sebastian? Nieee, głupio mi tak do niego napisać..

     - Hej, mogę dzisiaj z wami iść do szkoły? - nagle wypalił Wiktor. Aż mi tost w połowie drogi do żołądka stanął. 

- Ej, ej! Nie śpiesz się tak! - zmarszczył brwi i podał mi kubek z kakaem. 

- Ja... po prostu zaskoczyłeś mnie - odkaszlnęłam, lecz nadal czułam dziwny ból w przełyku.

- Więc?

- A nie idziesz z chłopakami? - spojrzałam na niego podejrzliwie, a on jedynie się do mnie niewinnie uśmiechał. Co on znowu kombinuje?

- Mamy spotkać się pod szkołą, a wiesz wypadało zapytać, bo może mnie nie chcecie... 

- Nie, no spoko... - powiedziałam, ale teraz patrząc na to z obecnego miejsca z teraźniejszości, to chyba tego żałuję. Wiktor szedł za nami, czasami włączając się do rozmowy, lecz większość czasu rozglądał się dookoła. A gdy doszliśmy do szkoły, radosny jak skowronek wręcz podfrunął do swoich kumpli i zniknął nam z pola widzenia. Spojrzałam po dziewczynach, i aż mnie zatkało. Monika czerwona jak burak, szybko kucnęła aby zawiązać (zawiązanego!) buta. Ilona najwidoczniej też to zauważyła, bo spojrzała na mnie zdziwiona, po czym poruszyła wymownie brwiami. Nic nie powiedziałyśmy. Udawałyśmy, że nic takiego nie zauważyłyśmy.

- Słuchajcie, leci teraz taki mega film w kinach - zaśmiał się Julek dostrzegając nasze zamyślone miny. - Ja wiem, że już się zgadzacie. Zapytam jeszcze paru chłopaków... chyba, że nie chcecie? - spojrzał na nas niepewnie, po czym machnął ręką i wybuchnął śmiechem.

- No i co się tak cieszysz? - dzióbnęłam go w żebra, a ten zamiast się uspokoić, nakręcił się jeszcze bardziej.

- Pomyślałem sobie.. że jak bym się do was teraz dołączył, to byśmy wyglądali jak czterej jeźdźcy apokalipsy - jedno zdanie, a jak potrafi człowieka rozłożyć na łopatki!

    Właśnie schodziłam na dół, a na schodach spotkałam wkurzonego braciszka. Miałam ochotę się trochę z nim podroczyć.

- Witaj, majowa jutrzenko - zaśmiałam się melodyjnie, wesoło na niego patrząc.

- Bujaj drąga, młoda - odpowiedział jakże miło, co spowodowało lekkie drganie jednej z moich powiek.

- Coś panienka nie w sosie? - miałam nadzieję, że coś zdradzi. Uchyli rąbek tajemnicy, przed młodszą siostrzyczką. Niestety... pomyliłam się. Co wcaaale nie było do przewidzenia.

- Bardzo mi przykro, przypraw w kuchni zabrakło - udał najprawdziwsze zdziwienie. - Chcesz coś, czy może postanowiłaś przeprowadzić ze mną przemiłą konwersację? 

- Wiesz, stęskniłam się za tobą, mój ty najukochańszy bracie. A takimi słowami ranisz moje serce - zamrugałam parę razy, udając dogłębnie zranioną.

- Ha ha ha - prychnął, po czym mnie wyminął. 

- Aaa, pytał się was Julek odnośnie tego kina? - zatrzymałam się na ostatnim schodku, nagle sobie przypominając o tym.

- Tsaaa.. 

- Ii??

- Zobaczymy czy księżniczce poprawi się humor! - odfuknął zirytowany, po czym zamknął za sobą z hukiem drzwi. 

      Nie rozumiałam o co mu chodzi. I chyba nawet nie chciałam próbować. Zszargałabym sobie jedynie nerwy, a nie śpieszyło mi się do tego.

    Pół godziny później, usłyszałam skrzyp schodów, a następnie na własne oczy ujrzałam samego sprawce owych dźwięków.

- Eeeem... dobra słuchaj, młoda - nakazał lekko zawstydzony. Wziął głęboki oddech i spojrzał mi prosto w oczy z niezłomnym wyrazem twarzy. Ręce splótł na piersi, a ramię oparł o futrynę salonu. - Potrzebny mi numer Moniki.

- No i... co w związku z tym?

- Przyjaźnicie się, więc raczej go masz - teatralnie przewrócił oczami.

- No mam - uśmiechnęłam się wrednie.

- Więc mi go dasz, czy mam się kogoś innego pytać? - zirytował się, przez co zaczął stukać małym palcem w łokieć. 

    Chwilę się zastanawiałam czy mi się to opłaca, czy nie, aż w końcu podsunęłam w jego stronę telefon. 

- Proszę bardzo. Tylko mi jej nie zrań, bo wiem gdzie mieszkasz!

- Ta, oczywiście - zaśmiał się i odetchnął z ulgą. Wziął telefon, spisał i odłożył go na miejsce. - Wiesz co siostra? Czasami się nawet do czegoś przydajesz - wystawił mi język i uciekł wielce z siebie zadowolony.

    ''Czasami''?!

___________________________

I znowu nie ma Sowy? Wybaczcie, ale musicie jeszcze chwilę poczekać. Coś bardzo istotnego się w jego życiu dzieje i nie jest aż tak dyspozycyjny jak dotychczas :c A muszę z nim coś jeszcze skonsultować, więc zapewne do przyszłej niedzieli się wyrobimy :)

Wybaczcie za wszelkie opóźnienia, itp. Nie będę się tłumaczyć, bo i tak to słabe argumenty, ale postaram się poprawić :> 

A co do informowania, to wybaczyć. Kompletnie zapomniałam. Idiotka, idiotka ><'  Hahaha co ta szkoła ze mną robi. No nic..

Do kolejnego ;*