Rozdział dwudziesty czwarty

Może zacznę od tego, że 24 to moja ulubiona liczba ;D Więc jestem pełna wiary co do tego rozdziału. Mam nadzieję, że nie narobię dużo błędów, i że do tej pory nie zjadła was ciekawość co do odpowiedzi Moniki xD
hihihi...

Zapraszam do czytania! :)

 __________________________________

      Jeszcze przez jakiś czas patrzyłam się na jaśniejący ekran telefonu.
Okaże się... okaże się... okaże się... - brzęczało mi jeszcze jakiś czas w głowie. Jak to się Okaże! Nie dał jej odpowiedzi?!
Ostatni raz spojrzałam na wiadomość i zaciekawiona jej dziwnym ciężarem, przewinęłam w dół. Moim oczom ukazały się dwa słowa.
     ''Za tydzień''?
     Czułam się zagubiona. Zablokowałam telefon i położyłam się spać, próbując odwrócić się od okna, przez które wpadały rozbawione wstążki ulicznego światła.
     Kręciłam się i kręciłam, nie mogąc zasnąć.
     Za tydzień... okaże się...

     Rano, gdy zeszłam na dół, wszędzie walały się puszki po piwie, czipsy i serpentyna. Westchnęłam, patrząc na ten bałagan i wspięłam się po schodach, z zamiarem wtargnięcia do Wiktowskiego snu.
- WSTAWAJ! - wydarłam się na całe gardło, aby mieć pewność, że skutecznie ściągnęłam go z jego chmurki marzeń.
- Litości... - wyszeptał chrypiącym głosem i narzucił sobie kołdrę na głowę. Pewnie pomylił ją z tarczą antyrakietową bądź sufitem bunkru, który być może pomógłby mu przeżyć tę głuchą wojnę. Ale przeliczył się chłopak, i już po chwili kulił się na łóżku, zasłaniając twarz ręką.
    Zmarszczyłam brwi, gdy poczułam zaglądający mi prosto w oczy, ból głowy. Zwilżyłam spierzchnięte usta językiem i złapałam się za skronie.
- Wiktor, trzeba posprzątać ten syf, co go wczoraj wyczarowaliście tą sosnową różdżką pożyczoną od Voldemorta.
- Co ty ćpałaś? - odwrócił się do mnie twarzą, mrużąc oczy.
- A co? Amnestia cię dopadła? - zaśmiałam się szyderczo i wyszłam z jego pokoju, zostawiając otwarte drzwi.

       - Lidkaa - lamentował już dobre półtorej godziny. - Nie mogę już... - opierał się o oparcie fotela i przyglądał mi się. Czułam na sobie jego intensywny wzrok, który zaczynał mnie już irytować.
    O nie, nawet niech nie myśli, że sprzątanie przypadnie jedynie mnie. Zachciało się imprezy? To niech teraz sprząta.
    Zawrzało we mnie, a gdy już miałam przywołać go do rozsądku, zadzwonił dzwonek do drzwi. Wiktor spojrzał na mnie z dziwnym błyskiem w oku, a następnie pobiegł zobaczyć kto jest jego wybawicielem.
    Uniosłam oczy ku sufitowi, zadając pytanie pustce, ''dlaczego ja''?
    Poszłam za nim.
- A na kiedy to? - w korytarzu ujrzałam średniego wzrostu szatyna w okularach, który właśnie zdejmował skórzaną kurtkę oraz jego towarzysza - wysokiego popielatowłosego chłopaka, który chodził z Wiktorem do klasy. Chyba nazywał się Karol.
- O, hej - uśmiechnął się do mnie, a chłopak w okularach poszedł za jego przykładem.
- Cześć - odpowiedziałam opierając się o framugę i rzuciłam Wiktorowi wyzywające spojrzenie.
- Eeee... projekt! Na śmierć zapomniałem, a sama wiesz jak nasza baba od fizy potrafi opieprzyć za jakiekolwiek spóźnienie.
    Kiwnęłam głową, przypominając sobie jak taka mała kobita, jak ona, wyrzuciła się na wielkiego chłopaka z mojej klasy, za to, że wszedł do sali chwilę za nią. Ledwie zamknęła drzwi, a afera na pół szkoły. Lepiej z nią nie zadzierać, ale nie miałam zamiaru mu odpuścić.
- Rozumiem, rozumiem...
- Dzięki siost... - widocznie się rozluźnił, a mnie naszła chęć zrzucenia mu tego uśmieszku z twarzy.
- Więc będą musieli zaczekać, aż skończysz sprzątać - wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się milutko do jego kolegów. - Macie może ochotę na herbatę i ciasto?
    Spojrzeli po sobie z dziwnymi wyrazami twarzy i kiwnęli głowami, lecz zanim  poszli za mną do kuchni, klepnęli Wiktora w ramię.
    1:0 dla mnie!
    Wstawiłam wodę na herbatę i wyjęłam cztery kubki, po czym odwróciłam się w stronę naszych gości.
- Kawa czy herbata?
- Ekhem.. herbata - odparł nieśmiało jeden.
- Ja poproszę kawę, o ile można...
- Luks - uśmiechnęłam się.
- Na miłość boską, odłóż ten nóż jak do nich mówisz! - usłyszałam zbulwersowanego Wiktora. - Ludzie, chcesz ich na śmierć wystraszyć?! Są mi dzisiaj jeszcze potrzebni! - warknął i odebrał mi narzędzie, które nie wiem jakim cudem znalazło się w mojej dłoni.
     Spojrzałam na zażenowanych chłopaków, wkurzonego Wiktora i wybuchłam głośnym, histerycznym śmiechem. Ale przypał. Jak ja się teraz w szkole pokażę?!
- Sorki, chcecie szarlotki?

     Spóźniłam się na lekcję! To wszystko przez tego pacana, który od czasu imprezy jest jakiś zamyślony, nieznośny. Nic mu się nie chce, a najchętniej to poszedłby spać. Nie czaję już go.
    Wpadłam do klasy zasapana. Nauczyciela spojrzała na mnie zdziwiona i po krótkim śledztwie pozwoliła mi usiąść. Wredny babsztyl.
     Zaczęła się nudna lekcja rosyjskiego...

     - Oj pożycz mi tą dychę - prosiłam Wiktora, który patrzył na mnie jak na idiotkę, nad którą uwielbia się znęcać.
- Chyba śnisz, kochaniutka - prychnął  i rozejrzał się po szkolnym korytarzu.
- Nie bądź dziad! - założyłam ręce i spojrzałam na niego gniewnie. - Już widzę, że mnie o coś prosisz. Takiego! - pokazałam mu figę z makiem i doprawiłam szybkim debiutem mojego słodkiego języka.
-  Hahaha... ty bachorze. Prędzej sama do mnie przyjdziesz - wywróżył, lecz nadal na mnie nie patrzył.
 Odwróciłam się zaciekawiona, kogo on tak wypatrzył. I... nie wiedziałam na kim wzrok zawiesić. Nic ciekawego. Po prostu ludzie z liceum, każdy zajęty swoimi sprawami.
- Jezu, no pożycz mi. Co ci szkodzi?
- Ech... chcesz to ja ci pożyczę - jeden z kolegów Wiktora zlitował się nade mną, lecz jakoś nie miałam ochoty zadłużać się u jakiegoś nieznajomego. Starszy Brat chyba pomyślał o tym samym i szybko zaprzeczył.
- No to już! Wyskakuj z kasy! - uśmiechnęłam się triumfalnie i przyjęłam gotówkę od ręki.
- Ale pamiętasz o naszej umowie? Odsetki rośną - uśmiechnął się złowieszczo, na co się skrzywiłam.
- Wiem, przesz oddam ci to wieczorem.
- My idziemy - usłyszałam Monikę, która podeszła do mnie, nie zaszczycając nawet pogardliwym spojrzeniem mojego braciszka.
    Eee...? Czyżby jakieś spięcie?
- Okej, zobaczymy się przy szafkach.
    Monika w towarzystwie Ilony zniknęła nam z oczu, więc ponownie odwróciłam się w stronę Wiktora, aby przypomnieć mu ważną informację.
- Nie czaję już jej... - wypalił marszcząc brwi. Westchnął i przeczesał palcami swoje przydługie włosy.
    Osłupiałam. Poczułam jak mi nogi przebijają się przez płytki, na niższy poziom, a potem fundamenty, by później zakorzenić się w zimnej ziemi.
- Masz na myśli Monikę?
- Eeee... nie? - odwrócił wzrok.
    Zaśmiałam się w głębi duszy na myśl, jak łatwo go przejrzeć.
Wzruszyłam tylko ramionami, nie chcąc się w to wszystko mieszać i już chciałam się ulotnić, gdy mu zebrało się na wywody.
- No bo wiesz, że ona... - spojrzał na mnie wymownie, lekko zażenowany.
- Nooo? Wyduś to z siebie! - powoli zaczynał mnie irytować.
- Gezz, zabujała się. Wiesz czy nie?
   Parsknęłam śmiechem, a ten się zarumienił.
- Dobra, nie ważne.
- Już nie będę, obiecuję. - podniosłam ręce do góry - Dokończ to co chciałeś powiedzieć.
- Ech - westchnął i zmarszczył brwi. - No bo, jak mi wyznała... Powiedziała... Jezu! Nie czaję jej i tyle! Od tamtej pory zachowuję się jakbym był powietrzem! Czaisz czaczę?
    Nie wytrzymałam. Padłam i nie dałam rady się pozbierać.
- Kpisz sobie ze mnie? - zdenerwował się.
- To, że ci wyznała, co do ciebie czuję nic nie znaczy. Wiesz, dziewczyny lubią być zdobywane. Lubią się bawić w kotka i myszkę...
A i babcia przyjeżdża, więc nie szlajaj się po szkole nigdzie!


___________________
I jak? ;D hihihi mi się podoba, choć wydaję się krótkie.
Już koniec ferii, więc nauka się zbliża.... i rozdziały znowu będą publikowane w niedzielę.
Tym co się będą dopiero zaczynać, życzę udanych ferii, a tym co się kończą, duuużo motywacji do ponownego wbicia się w rytm :)
Ogólnie wszystkim jeszcze wszystkiego najlepszego i dużo wolnego czasu na odetchnięcie od wszelkich zmartwień i obowiązków.
Serdecznie pozdrawiam i dziękuję, że jeszcze się nie znudziliście tą historią ;*