Rozdział dwunasty

      Poczułam wibrację w kieszeni. Sięgnęłam po telefon i weszłam w wiadomości. To co tam zobaczyłam wprawiło mnie w niemałe zaskoczenie, również z tego powodu, że nigdy bym się nie domyśliła kto jest jej nadawcą owego smsa. W życiu bym się nie spodziewała, że po tych pięciu latach ciszy, zamiast rozmowy w cztery oczy, zostanie mi ofiarowany sms z pytaniem ''Co u Was słychać?''.
     Prychnęłam i rzuciłam telefon na łóżko, powracając do przerwanej mi czynności.
     Co on sobie myślał?! Czyżby bał się ze mną szczerze pogadać? Zdecydowanie, każdy facet to tchórz. I nie ma co do tego wyjątków. Nawet Maciek bał się powiedzieć mamie o tym spotkaniu rodzinnym. Albo Wiktor.. pff!
     Nie mogłam się skupić. Bzdetne myśli zamieszkały w mojej głowie i nie mają zamiaru migrować. Dlatego pozbierałam rzeczy i usiadłam przed komputerem wchodząc na gadu gadu. Dawno nie odwiedzane konto nie skrywało cierpliwych wiadomości, ani przypomnień. Niczego.
- Lidka!! - usłyszałam głos starszego braciszka dobiegający z piętra niżej. Postanowiłam go pospolicie zignorować, lecz ten karaluch nie myślał o tym, by zrezygnować. - LIDKA!
- Czego chcesz!? - odkrzyknęłam i ucichłam nasłuchując odpowiedzi.
- Twój Książe na białym rumaku!
     Zerwałam się z krzesła, strącając klucz, który pechowo poleciał pod biurko.
- Idę!
- Nie! Nie musisz się śpieszyć, my tu sobie pogadamy...
     Padłam na podłogę i zaczęłam sięgać ręką pod biurko, w poszukiwaniu małego potwora, przez którego nie mogę się wydostać z własnego pokoju.
    Gratuluje głupoty. Czułam, że to zły pomysł go wyciągać.
    Zaniepokojona tym, że Wiktor stoi sam na sam z moim znajomym na dole, przy braku mojej obecności, był moją motywacją do efektowniejszych poszukiwań. Moja dłoń w końcu natrafiła na zimny przedmiot. Wyciągnęłam go i z mojego gardła wydobył się dość wysoki i nieprzyjemny dźwięk. Odskoczyłam na drugi koniec pokoju, trzęsąc się niemiłosiernie na widok małego nieprzyjaciela jakim był.... PAJĄK!!!
- Co ty tam robisz?!
- Idę!! Nie waż się z nim nawet rozmawiać!! - odkrzyknęłam, szukając wzrokiem źródła swojej fobii. O ile ktoś z was boi się pająków, to doskonale wie, że obecność pająka w pokoju da się przeżyć, ale jego nagłe zniknięcie...
     Podbiegłam do klucza, niepewnie stawiając kroki. Szybko zgarnęłam go do dłoni i nadal się rozglądając, otworzyłam drzwi, które zamknęłam z równie szybką prędkością.
Zbiegając po schodach, próbowałam dostrzec zza wielkiego cielska Wiktora, gościa, który ośmielił się naruszyć mój spokój. Niestety tak jak wcześniej wspomniałam o wielkości mojego brata, tak powinnam wspomnieć, że gość, który na mnie czekał, jak na złość stanął tyłem do słońca.
- Tylko uważaj, bo ona dzisiaj kąsa, więc jak będziesz ją przepraszał, to jakoś fajnie to rozegraj - poradził mu ''dobry, starszy brat" od siedmiu boleści.
     Przeciskając się między framugą, a tułowiem młodego Halberta, ''przypadkowo'' walnęłam go łokciem w żebra. Ale to tak z miłości.
- Powodzenia - powiedział i zaśmiał się, robiąc mi miejsce.
- Dzięki.
- Wiktor, won! - krzyknęłam, próbując przepchnąć go w głąb domu. Gdy w końcu zostawił nas samych, uśmiechnęłam się do Sebastiana. - Co ty tu robisz?
- Może zacznijmy od zwykłego ''cześć'' - zaśmiał się i odwzajemnił uśmiech.
     Pokręciłam głową, czując jak na moje policzki wkradają się dwaj rozbójnicy w czerwonych rajtuzach. Czy tylko mi zrobiło się tak gorąco?
- Cześć - przywitałam się radośnie, lekko przymrużając oczy.
- Cześć - odpowiedział dziwnie się uśmiechając - Masz czas?
- Ja? - zdziwiłam się, nie rozumiejąc do czego zmierza. - Kiedy?
      Uniósł brwi w nic nie znaczącym geście.
      Miałam ochotę walnąć się otwartą dłonią prosto w czoło. Czy ja zawsze muszę zachowywać się jak przygłup? Agrrrr... Przecież to jasne, że pyta się o to, czy aktualnie jestem wolna!
- A! Tak, tak - zaśmiałam się zażenowana, a on tylko się zaśmiał, kręcąc z niedowierzaniem głową.
- Jesteś zabawna.
      Przewróciłam oczami i poprosiłam, aby dał mi minutkę na nałożenie butów.
- Wiktor, wychodzę! - krzyknęłam i zamknęłam drzwi w zadziwiającym tempie. Może spowodowane było to tym, że usłyszałam jego kroki? Już ja wiem, co on by zrobił. Prawdopodobnie przylazł by z aparatem i kazałby nam stanąć razem, a on w tym czasie by się rozczulił i wspominał stare czasy, jak to on musiał odprowadzać mnie na moją pierwszą potańcówkę. O nie, nie, nieee! On nie odpuści żadnej szansy, aby narobić mi przypału.
- Sorki, że tak długo - poprawiłam zbłąkany kosmyk włosów, który opadał mi na oczy.
- Spoko, spoko - uśmiechnął się i wyszliśmy z podwórka, nie odzywając się już ani słowa.
- To teraz zdradź mi tą tajemnice - poprosiłam lekko mrużąc oczy.
      Rzucił mi wyzwanie, patrząc na mnie z wysoka.
      Odwzajemniłam spojrzenie, przez co chwile staliśmy i siłowaliśmy się wzrokiem. Przyznam, że oczami osoby trzeciej, musiało to wyglądać dość zabawnie. Gdyż czy widok ratlerka, który warczy na doga niemieckiego, nie rozbawiłby Cię? No dobra może przesadziłam, bo w sumie chłopak, jest ode mnie wyższy tylko o głowę.
      Zaśmiał się i odwrócił wzrok, ruszając do przodu.
      Musiałam podbiec, aby zrównać się z nim krokiem. Niewychowany bufon!
- Co chcesz wiedzieć?
- Hmmm - zastanowiłam się chwilę - Czy istnieje jakiś powód twoich odwiedzin i skąd wiesz gdzie mieszkam?
- Skorzystałem z wpływowych znajomości - zaśmiał się, zabawnie poruszając brwiami. - A co do mojej niezapowiedzianej wizyty, to...
- To?
- Miałem napisać jak dostałem twój numer, ale popsuł mi się telefon i nie miałem jak się z tobą skontaktować. A jak zobaczyłem cie na basenie, to pomyślałem, że muszę się z tobą spotkać - wzruszył ramionami. - Mam nadzieję, iż nie przeszkodziłem ci w czymś ważnym.
- Nie, skądże - uśmiechnęłam się podziwiając jak łagodne światło, delikatnie kładło nie na samochodach, dachach, a nawet nieśmiało zaglądało w cudze okna.
- Kamień spadł mi z serca - odwzajemnił uśmiech, przez co zmieszana musiałam odwrócić wzrok. Niespodziewanie zachichotałam i automatycznie zakryłam dłonią usta, przystając w miejscu, zdziwiona.
      Sebastian spojrzał na mnie również nie kryjąc zaskoczenia, ale szczerzył się przy tym niemiłosiernie.
- Co to było? - zapytał patrząc mi w oczy.
- Zamknij się - powiedziałam udając, że to nic takiego, lecz w głębi siebie byłam wielce zdruzgotana. Ja i chichot?! To tak jakby próbować połączyć sól z herbatą, ciasto z ogórkiem kiszonym lub mocno wyzywającą sukienkę z delikatnym sweterkiem.
- Pierwszy raz słyszałem jak się tak zaśmiałaś - dogonił mnie, nie tracąc gdzieś tam między drzewami swojego wyszczerzu.
- Słyszałeś go pierwszy i ostatni raz - ucięłam szybko.
- To było urocze - powiedział, zarumienił się i mnie wyprzedził, łapiąc za rękę.
     Nie zdążyłam dostrzec jego wyrazu twarzy, gdyż zanim się odwróciłam, on pociągnął mnie w nieznanym dla mnie kierunku.
Jednak, zastanawiało mnie, czy on na prawdę to powiedział, czy może był to wytwór mojej bujnej wyobraźni, która postanowiła zrobić mnie w bambuko.
- Mówiłeś coś? - zapytałam chcąc się upewnić, że to jednak było by nierealne.
- Nie, a co?
- Gdzie mnie ciągniesz? - spróbowałam go zatrzymać, ale moje wysiłki spełzły na niczym.
- Chyba nie chcesz zepsuć swojej niespodzianki - przewrócił oczami zdegustowany, po czym mrugnął do mnie konspiracyjnie.
- Nie lubię niespodzianek - wysunęłam dolną wargę, próbując go przekonać do wyznania prawdy.
- Nie dam się nabrać - zaśmiał się - Podobno dziewczyny uwielbiają niespodzianki, więc nie rób takiej miny i wykaż się cierpliwością.
- No chopie, no! - zatrzymałam go, marszcząc brwi - Nie katuj mnie więcej. Nie należę do osób z anielską cierpliwością. Więc proszę, ale ja tak ładnie cię proszę. Seeebastian.
- Tak? - spojrzał na mnie niewzruszony.
- Ty bezuczuciowy bydlaku - mruknęłam pod nosem, na co on jedynie parsknął śmiechem.
- Oj grabisz sobie dziewojo, grabisz...
- Dziewojo? Pffff!
- Co to miało znaczyć?
- Ale co?
- No tamto? - podniósł jedną brew do góry, chowając ją w czarnych włosach opadających mu na czoło.
- Tamto?
- Te pfff.
- Aaa! Pfff! - zaśmiała się i wyminęłam go. Nie wiedząc, w którą stronę iść, skierowałam się na północ. Po chwili zobaczyłam, że chłopak mnie dogonił.
- Tak, więc?
- Poczekaj - powiedziałam stanowczo podnosząc dłoń do góry.
      Sebastian spojrzał na mnie zdziwiony, ale nic nie powiedział zaciekawiony dalszym rozwojem akcji. Po paru minutach odchrząknął zniecierpliwiony.
- I?
- Jeszcze chwila - przystanęłam, spojrzałam na niego przebiegle, a później mój wzrok skierowałam na kolorowe niebo.
      Chłopak spojrzał za mną, niczego nie dostrzegając.
      Westchnęłam zrezygnowana. Dlaczego w dzisiejszych czasach nikt nie docenia takiego widoku? Tego czystego powietrza? Krajobrazu stworzonego przez naturę? Dlaczego jesteśmy tacy ślepi? Dlaczego pozwalamy nakładać sobie klapki na oczy i dobrowolnie idziemy wyznaczoną dla nas ścieżką, dążącą do uzyskania ideału odlanego z szablonu? Czysta hipokryzja. Ludzie pragnął wolności, szczęścia, ale sami siebie zniewalają, porównują siebie do innych, dlatego nasze złudne szczęście zastępuje chęć udowodnienia dla innych, że jesteśmy lepsi. Niby najmądrzejsze istoty na ziemi, a tak na prawdę nie widzimy tego co zwierzęta nie pochłonięte żądzą władzy, pieniędzmi.
- Lidia? Powiesz mi w końcu o co chodzi czy nie? - zmarszczył brwi, wkładając dłonie do kieszeni dżinsowych spodni.
- Dowiesz się w swoim czasie - wystawiłam mu język, radośnie się uśmiechając.
- Ale ty jesteś wredna! - powiedział udając zdziwienie.
- Ja? Skądże - rzuciłam lekko rozglądając się. - Idziemy?
- Tak, tak - Sebastian pokręcił głową i pociągnął mnie w stronę odległej części parku - Mam nadzieję, że nie boisz się zwierząt.
      Podniosłam do góry brew, niepewna czy niespodzianka będzie związana właśnie z tymi ''pozbawionymi myśli'' istotami.
- Nie, nie boję się.
      Odetchnął z ulgą, po czym przeprowadził nas przez drewniany mostek porośnięty mchem, później minęliśmy jakąś starą, zapuszczoną drewnianą altankę, aż doszliśmy do zapomnianego placu zabaw. Sebastian podszedł do prowizorycznego domku z drzwiczkami i małymi oknami. Otworzył go, a ja usłyszałam cichy skowyt i pare pisków.
      W tamtym momencie przeraziłam się na maksa. Stanęłam za chłopakiem, próbując dostrzec w ciemnym wnętrzu źródło owego dźwięku. Otworzyłam oczy ze zdziwienia, gdy ujrzałam...

______________
Taaak! :D Huehueuheuhe
Nudny nie nudny??
Nie bardzo miałam pomysł na końcówkę, ale myślę, że jako tako mi wyszła.
W sumie jestem z niej zadowolona xd
Dzisiaj trochę dużo dialogów, ale postanowiłam, że już nie będę od nich uciekała. Mam nadzieję, że uda mi się tego dokonać.
No, ale... teraz wasza kolej na podzielenie się ze mną waszymi opiniami.
Pozdrawiam i do kolejnego!