Rozdział czwarty

      - Cześć - uśmiechnęłam się, gdy dziewczyny wraz ze swoim intrygującym towarzyszem, stanęły przede mną. Ilona szczerzyła się jak głupia, a Monika rozglądała się niepewnie, blondyn zaś, co raz spoglądał na wyświetlacz telefonu.
- Hej - odpowiedziały zgodnie dziewczyny.
      Był wysoki, możliwe, że wyższy nawet od Wiktora, co graniczyło z cudem. Miał lekko odstające kości policzkowe i mocną szczękę. A gdy podniósł wzrok znad telefonu, dostrzegłam jego szare oczy otoczone długimi rzęsami. Na czoło opadało parę niesfornych, blond kosmyków.
- Cześć - odpowiedział i podał mi rękę, szczerze się uśmiechając. - Julian jestem.
- Lidia - wstałam odwzajemniając uśmiech, po czym uścisnęłam wielką rękę, wysuniętą w moją stronę - Miło mi Cię poznać.
- Mnie również
      Dziewczyny usiadły na ławce przyglądając się nam. Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc o co im chodzi. Spojrzały po sobie, jak gdyby umiały komunikować się mentalnie, po czym wybuchły głośnym śmiechem, powodując zmącenie i tak nietrwałej ciszy.
      Julian jęknął, zapewne domyślając się o czym myślą nadal śmiejące się przyjaciółki.
- Nie, no znowu!
- Pasujecie do siebie - wydukała między salwami śmiechu, Ilona.
      Stałam tam jak głupia, czując jak pieką mnie policzki, które prawdopodobnie pokryły już krwiste plamy. Nie wiedziałam, czy reagowałam tak na durne knowania dziewczyn, czy może rumieńce pojawiły się z powodu dołujących myśli. Przecież nie byłam brzydka...
      Nie wiedząc co odpowiedzieć, zaczęłam wyłamywać sobie palce, lecz z opresji wybawił mnie nowo poznały chłopak.
- Dziewczyny! - blondyn spróbował przywołać je do normalności, co w pewnym sensie mu się udało, bo przestały się szaleńczo śmiać i spojrzały w jego stronę. - Pozwólcie, że sam wybiorę sobie dziewczynę. - po zakończeniu zdania spojrzał na mnie swoimi hipnotyzującymi tęczówkami i zaczął się tłumaczyć, odczytując moje myśli. - Nie, żeby co... bo jesteś naprawdę ładna. One jak tylko zobaczą mnie z jakąś dziewczyną to zaczynają knuć jak mnie z nią nie zeswatać. Tak, więc sorki za te dwie nieokrzesane bestie.
      Poczułam się głupio, w dodatku moja twarz cały czas przybierała intensywniejszy odcień czerwieni.
- Możemy już skończyć? - zapytałam z wyczuwalnym wyrzutem w głosie. - Idziemy już?
Dziewczyny przytaknęły i ociężale wstały z ławki. Chłopak, rozejrzał się dookoła, a później znów spojrzał na telefon.
- Za chwilę mam autobus, więc życzę udanych zakupów.
     Spojrzałam na Monikę i Ilonę zdziwiona. Myślałam, że Julian będzie nam towarzyszył i uspokajał, w razie gdybyśmy popadły w szał zakupów.
- Dzięki - odpowiedziała Monika uśmiechając się do niego słodko. - Powodzenia na treningu.
      Dopiero teraz dostrzegłam, że blondyn ma przewieszoną sportową torbę przez prawe ramie.
      Chłopak odwzajemnił uśmiech, pokazując rząd równych zębów.
- Dzięki, a ty Lidia, lepiej uważaj na nie.

      Po parogodzinnym spacerze między sklepami odzieżowymi, obuwniczymi i jubilerskimi, szłyśmy w stronę naszego przystanku, obładowane w papierowe torby. Szczerzyłyśmy się do siebie jak głupie, wymieniając zdania na temat ślicznej bransoletki z chabrowymi kamyczkami.
      Dzisiaj dowiedziałam się sporo na temat dziewczyn. Opowiedziały mi w skrócie swoją przeszłość.
Ilona i Monika chodziły razem do przedszkola, ale zaprzyjaźniły się ze sobą dopiero w trzeciej klasie szkoły podstawowej. A gdy do ich klasy przeniósł się Julian, to przyjęły go do swojej paczki. Od tamtej pory są niemal nierozłączni.
Dowiedziałam się również, że Julian od trzech lat trenuje pływactwo i zdobył nawet parę medali.
     Siedziałyśmy jeszcze trzy minuty żywo dyskutując na mało ważne i często bezsensowne tematy, co było dość normalne, zważywszy na to, iż wakacje jeszcze trwały. Siedziałyśmy, aż nie podjechał długi czerwono-żółty samochód, z którego wysypała się garść ludzi pędzących w kierunku, z którego niedawno przyszłyśmy.
- Dobra ja się zbieram - wstałam z ławki idąc w stronę przybyłego monstrum z niewygodnymi siedzeniami. - Dzięki za dzisiaj i do zobaczenia. - pomachałam w ich stronę.
Odmachały mi.

     Otworzyłam drzwi, już na podjeździe słysząc głośne dźwięki wydobywające się z domu. Mama i Maciek są w pracy i wrócą dopiero wieczorem, jak to mają w zwyczaju, więc władzę na nowym terytorium przejął Wiktor, a na swojego wiernego sługę zapewne mianował najmniejsze jak i najbardziej bezbronne stworzenie w domu - Kubę.
     Weszłam na korytarz i zamarłam.
     Po podłodze walały się miski i różnej wielkości łyżki upaćkane w cieście, na ciemnych panelach korytarza został ślad po niewytartej wodzie, a z salonu do kuchni prowadziła szeroka ścieżka rozsypanej mąki.
       Odłożyłam ostrożnie torby na podłużną szafkę na buty z kolorową poduszką, która stała pod wieszakami. Zdjęłam buty i postawiłam je obok szafki, po czym niespokojnym krokiem, ostrożnie omijając każdy ze śladów zbrodni, weszłam do kuchni skąd rozchodziły się przeraźliwe dźwięki.
      Nie byłam do końca pewna, czy aby na pewno jest to nasza nowa kuchnia. Odwróciłam się chcąc się upewnić, czy przypadkiem nie pomyliłam domów.
Niestety nie.
     Kuchnia wyglądała koszmarnie. Na podłodze mąka mieszała się z mlekiem i nieznaną mi substancją o cielistym odcieniu. Między wyciągniętymi z szafek przyrządami elektrycznymi, walały się kartony po jajkach.
Z białych kafelek jak i blatu szafki, spływała ta sama ciecz, co znajdowała się na podłodze. W pomieszczeniu unosiła się jeszcze biała mgła, osiadając na nowych meblach.
- Wiktor!
     Do pomieszczenia wpadł jak kula armatnia, Kuba. Piszcząc wesoło, rzucił mi się na nogi, omal nie pozbawiając mnie równowagi.
     Był brudny i mokry. Policzek i czoło zajmowało zaschnięte ciasto, a ubranie było upaćkane w kakale.
- Wraauur - zaraz za nim pojawił się większy brudas. Z dziwną miną i rozczapirzonymi dłońmi w sposób mający przedstawić je jako lwie łapy z wyciągniętymi pazurami.
     Gdy zorientował się, że nie są już sami, zrobił dziwaczną minę, spojrzał na mnie badawczo i rzucił się na Kubę. Chłopczyk piszczał i wierzgał nogami, złapany przez podrobionego królewskiego zwierza.
- Wiktor, co tu się stało?
- Eeee... Nic
- Nic!? To tu nazywasz NIC! - wskazałam bałagan panujący w kuchni, czując jak wzbiera we mnie gniew. - Myślisz, że ja to będę po was sprzątać?
- Jezu, Lidka, młodemu zachciało się jeść, a że naleśniki się już skończyły to pomyślałem, że możemy je zrobić, bo mama zostawiła na wierzchu przepis. No ale coś nie wyszło i sama widzisz  - uwolnił jedną rękę i wytarł nią spływającą z blatu szafki ciecz, po czym podstawił mi ją pod nos.
      Gdy do moich nozdrzy wdarł się ostry zapach, a do oczu napłynęły łzy - o mało co nie zemdlałam. Ten zapach przypominał mi zgniłe jajko zmieszane ze spaloną wodą i pomarańczami. Zakręciło mi się w głowie. Na boga, co to jest?! - pomyślałam, opierając się dla pewności o wyspę.
- Sama widzisz - spojrzał na mnie krzywo, odstawiając Kubę na podłogę.
- Nie myśl, że pomogę wam to posprzątać - posłałam mu najgroźniejsze spojrzenie - tak mi się przynajmniej wydaje. - Nie kiwnę nawet najmniejszym palcem.
      Zmrużył oczy, delikatnie pochylając się do przodu.
      Wiedziałam co to oznacza. Pisnęłam i rzuciłam się do ucieczki z nadzieją, że uda mi się schować od ubrudzonych w nieznanej substancji, dłoni Wiktora. Nigdy nie wiadomo, czy nie jest ona przypadkiem żrąca.
       Tak wiem, że bardzo chwalę kuchnie mojego brata, ale potrafi on z mięsa mielonego zrobić tarczę obronną, a z zupy jarzynowej flaki. Ma chłopak talent, nie ma co...
- Wiktor! - krzyknęłam okrążając stół. Chłopak zaśmiał się diabolicznie opierając się o przeciwną część stołu, po czym powrócił do wcześniejszego wyrazu twarzy, przypominającego polujące zwierze. - Już, spokój! Nie bawię się tak!

_________________
Rozdział pisany z dedykacją dla wszystkich czytelników :)