Rozdział trzeci

      Kręciłam się przez chwilę na wersalce Wiktora, czując jak jego czujne spojrzenie, cierpliwie śledzi moje pozbawione gracji ruchy. Unikałam jego wzroku z czasem żałując, że w ogóle zdecydowałam się do niego przyjść.
- Chcesz herbaty? - zapytałam wstając.
- Lidia, o czym chciałaś pogadać? - zapytał nie pozwalając mi się wycofać. Zawsze tak było, odkąd rodzice się rozwiedli, stanowimy dla siebie - w jakiejś części - oparcie. Bo łączą nas więzi...
- Ja... - zaczęłam, pokręciłam głową i przykleiłam na twarz wyuczony uśmiech. - Już nie ważne.
- Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć - powiedział to z taką łagodnością i tonem, który podpowiada, że można mu zaufać.
      Nie znosiłam, gdy tak robił.
      Zachowywał się tak, jak gdyby znał każdego człowieka na wylot; przeżywał sytuacje wraz z nim, przez co obdarza się go jeszcze większym zaufaniem.
- Boję się - przymknęłam powieki, unikając jego wnikliwego wzroku, lecz to i tak wiele nie dało.
      Czułam, że na mnie patrzy.
      Oparłam się o komodę stojącą koło drzwi, zaciskając na jej krawędzi palce, by choć przez chwilę poczuć się pewniej.
- Czego się boisz? - spytał, zachęcając mnie do kontynuowania wątku - niczym mój prywatny psychiatra.
- Wiktor! Proszę Cię - na mojej twarzy pojawił się brzydki grymas. Posłusznie powstrzymał się przed kolejnym pytaniem.
      Chciałam by przestał. Stałam tam kilka chwil ze świadomością, że sama się o to prosiłam. Przecież nikt nie stał za mną tam - przed drzwiami - i nie zmusił mnie do wejścia tutaj. - Ja po prostu... Nie wiem, czy się tutaj nadaje. Spójrz. To miasto, ten dom, to życie. To nie ja. Nawet nie mam z kim tutaj porozmawiać.
- Przecież masz mnie. Niedługo zacznie się szkoła, więc poznasz nowych ludzi. A przecież dzisiaj zapoznałaś się z córką znajomego Maćka. Nie polubiłyście się?
      Pokręciłam głową, zaprzeczając jego domysłom.
- To nie o to chodzi - prawą ręką przejechałam po wilgotnych włosach. - Ty... nie masz wrażenia, że jesteśmy tu na siłę? Że mama wolałaby, gdyby nas z nią nie było? Że jej przeszkadzamy?
- Lidia! - Wiktor wstał i podszedł do mnie z surowym wyrazem twarzy. Zmarszczył brwi, chwytając mnie za ramiona i zmusił bym na niego spojrzała. - Mama nas KOCHA. I nie pozwoliłaby nam odejść. Słyszysz? Więc skończ o już tym myśleć. Jest dobrze, a jutro może być o niebo lepiej. Jesteś zmęczona, nie myślisz racjonalnie, więc zmykaj do łóżka. Okej?
      Pokiwałam lekko głową. Brunet obdarzył mnie pocieszającym uśmiechem, który niepewnie odwzajemniłam. Wiktor zabrał ręce, a ja odwróciłam się i nacisnęłam klamkę, przez co po pokoju rozeszło się ciche skrzypnięcie.
- Lidia - spojrzałam w jego szmaragdowe oczy, odwracając się.- Dobranoc.
      Uśmiechnęłam się, wzdychając w duchu.
 - Dobranoc.

      Przez długi czas nie mogłam zasnąć, a gdy już mi się udało, to około 4 nad ranem, coś musiało mnie obudzić.
      Przekręcałam się z jednego boku na drugi, co raz zmieniając pozycję ułożenia mojego ciała. Nie chciałam wstawać o tak nieprzyzwoitej porze, gdyż mogłabym niechcący kogoś obudzić i z samego raza popsuć jednemu z domowników humor, co prawdopodobnie odbiłoby się na reszcie mieszkańców; a poza tym, nie wiedziałabym co ze sobą zrobić.
      Kręciłam się jeszcze około pół godziny, po czym niespokojnie odeszłam w kierunku Krainy Nieświadomości.

      Rano, gdy zadzwoniła do mnie Ilona, byłam w trakcie przygotowań psychicznych przed przybyłym dniem. Leżałam jeszcze schowana po uszy w kołdrze, planując dalszą część dnia, nieświadoma, że została ona już zaplanowana przez inną osobę.
      Z rozmyślań wyrwało mnie dzieło Twenty One Pilots (Guns For Hands). Przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy odebrać, czy może dalej słuchać jednej z ulubionych piosenek.
      Przeważyła ciekawość.
      Leniwie wyciągnęłam rękę w stronę parapetu, na którym znajdywała się moja ukochana nokia. Westchnęłam, gdy nie zdołałam jej chwycić. Oparłam się na prawym ramieniu i wyciągnęłam drugą rękę, a gdy telefon bezpiecznie czekał w mojej dłoni, wycieńczona porannymi ćwiczeniami opadłam na łóżko, jednocześnie naciskając zieloną słuchawkę.
      Niestety, należę do większości homo sapiens sapiens, którzy są nałogowymi śpiochami. A z tego co mi wiadomo, nie łatwo jest się tego pozbyć - o ile jeszcze ta osoba chce się wyleczyć.
- Lidia? - usłyszałam niepewny głos Ilony, która zapewne zastanawiała się czy dodzwoniła się do odpowiedniej osoby.
- Tak?
    Westchnęła cicho ze słyszalną ulgą w głosie.
- Cześć! - powiedziała wkładając w te proste słowo tyle energii, że od razu zachciało mi się wstać.
- Hej - odpowiedziałam, po czym ziewnęłam. Odrzuciłam kołdrę na bok, gdyż zrobiło mi się za gorąco. Opuściłam nogi za łóżko, pozwalając by swobodnie wisiały i wyjrzałam za okno.
     Zapowiadało się na dość gorący i bezchmurny dzień.
- Nie obudziłam Cię? - zapytała, na co odpowiedziałam zaprzeczającym mruknięciem. - To dobrze. Wybacz, że dzwonie o tak.... wczesnej porze, ale zastanawiałam się czy nie miałabyś ochoty wyskoczyć dzisiaj ze mną i z Moniką do miasta. No wiesz, zakupy.. - przerwała na chwilę by wypełnić płuca życiodajnym powietrzem - Wiesz, chciałyśmy połazić po mieście, przy okazji byśmy Cię oprowadziły. Planowałyśmy pójść jeszcze na małe zakupy, bo wiesz, niedługo szkoła się zacznie i trzeba jakoś wyglądać. A jeśli jesteś dzisiaj zajęta, to może jutro?
      Nie wiedziałam co odpowiedzieć, w sumie nie miałam co robić, ale...
- Pewnie. Z przyjemnością.
      W taki właśnie sposób umówiłam się z dziewczynami na 12  na wypad do miasta.
      Odłożyłam telefon i przez chwilę siedziałam nieruchomo, analizując całą rozmowę.
      Zapowiada się fajny dzień.
      Westchnęłam ze świadomością, że mam niewiele czasu, więc muszę wstać. Ale to takie trudne!
      Zanurzyłam stopy w puchatym dywanie leżącym przy łóżku. Wstałam przeciągając się, po czym nieśpiesznym krokiem zeszłam na dół, kierując się w stronę kuchni. Już na schodach poczułam słodki zapach smażonych naleśników, co jeszcze bardziej pobudziło mój i tak pusty żołądek.
- Dzień dobry - przywitałam się, wchodząc do pomieszczenia, z którego wydobywała się ta zniewalająca woń.
       Niewysoka blondynka uniosła swój wzrok na patelni i uśmiechnęła się do mnie czule.
- Dzień dobry - odpowiedziała i przewróciła smażonego naleśnika na drugą stronę. - Jak się spało?
- Dobrze, choć pobudka nastąpiła zbyt wcześnie - podeszłam do jednej z wiszących nieopodal kuchenki szafek, z której wyjęłam talerz. Później podeszłam do kolejnego talerza, z tym, że ten był załadowany naleśnikami. Sięgnęłam po jednego, lecz od razu pożałowałam owej decyzji.
- Gorące! - niemal krzyknęłam, w tej samej chwili co wypowiedziała to moja mama, tyle że ona zrobiła to sto razy spokojniej.
      Westchnęła zrezygnowana, zapewne zastanawiając się, czy choć jedno z jej dzieci odziedziczyło po niej odrobinę rozwagi.
      Odpowiedź brzmi: Nie!
      Gdy naleśnik wylądował już na naczyniu, postanowiłam go czymś wzbogacić. Nie mogąc się zdecydować co lepsze: krem czekoladowy, dżem czy słodki twarożek, pomieszałam to wszystko i zawinęłam w rulonik, po czym zostało mi jedynie rozkoszować się nieziemskim smakiem naleśnika.
- Smacznego - powiedziała mama, stawiając przede mną kubek z parującą herbatą.
      Kiwnęłam głową z podziękowaniem.
      W naszym domu nie tolerowało się niechlujstwa, choć Wiktor czasem się buntował tej zasadzie; prostackiego zachowania, typu jedzenie z otwartą buzią czy siorbanie. W sumie, w przeważnie każdym domu panują takie podstawowe zasady, więc to nie jest dla nas nowość.
      Po zjedzeniu jeszcze dwóch takich naleśników i wypiciu pół kubka herbaty, spojrzałam na zegarek, po czym zerwałam się z krzesła, odstawiając do zlewu talerzyk.
- Dziękuję - krzyknęłam, wbiegając po schodach na górę. Jak zwykle zdenerwowana tym, że mogę nie zdążyć na czas, gwałtownie otworzyłam drzwi swojej szafy. Przeglądałam ubrania w pośpiechu, kreując sobie w myślach strój.
       Po paru przymiarkach i zmianach decyzji, postanowiłam nałożyć szare spodenki, rażąco złotą bluzkę i fioletowy sweterek. Zbiegłam na dół z torbą w ręce, lecz gdy miałam zakładać buty, zorientowałam się, że nie założyłam skarpetek.
        I takim właśnie sposobem, poślizgnęłam się na jednym stopniu, zbijając sobie stopę i kolano.
        Będzie siniak - pomyślałam ledwo wchodząc do pokoju, gdy nałożyłam już skarpetki, ponownie zbiegłam (tym razem z większą ostrożnością) na dół.
- Mamo! - krzyknęłam, wbiegając do kuchni. - Dałabyś mi trochę kasy?
- Gdzieś się wybierasz? - zdziwiła się, widząc mnie zdyszaną.
- Tak. Umówiłam się z dziewczynami na zakupy. Tak więc?
     Kamila - bo tak miała na imię moja rodzicielka spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem, chcąc się upewnić, że nie kłamię.
- Na wieszaku wisi moja torebka - powiedziała i wróciła do przygotowywania śniadania dla reszty, nadal śpiących domowników.
      Po przetrząśnięciu całej torebki w trybie expres, w końcu wyciągnęłam skórzany, podłużny portfel. Wyjęłam z jednej z większych kieszeni dwa zielone papierki z wizerunkiem naszego Władzia.
- Biorę dwie stówy! - krzyknęłam i rzuciłam portfel w stronę torebki. Nie wiem czy zdołałam trafić i umieścić go w bezpiecznym wnętrzu, czy też nieposłuszny, wpadł pod szafkę - Byłam zajęta nakładaniem fioletowych trampek z CCC.
      Nie lubię markowych ciuchów, bo niby dlaczego miałabym je lubić? Dla znaczka? Hahaha. Nie należę do tej warstwy społecznej, która ocenia innych ludzi po markowych ubraniach, a jeśli ich nie noszą, to obrzuca ich niemiłymi epitetami.
Dla mnie były to zwykłe znaczki, za które płaci się 300 zł. jak i nie więcej. Dla zwiększenia popularności? A może, kupuję się je tylko dlatego, żeby ludzie na mieście szeptali do siebie: ,,patrz jakie ma fajne VANSY!" albo ,,widziałaś jej torebkę CHANEL?".
      Około 11:30 wysiadłam na głównym przystanku. Cudem udało mi się wyrobić na ten autobus, zważywszy na to, że na moim osiedlu jeździ tylko jeden i musiałabym czekać na kolejny  godzinę.
      Dziewczyn jeszcze nie było, a ponieważ nie miałam co robić, usiadłam na ławce i zajęłam się obserwowaniem przechodzących obok ludzi.
     Minęła mnie niewysoka staruszka w śmiesznej czerwonej sukience, obładowana toną reklamówek. Miała zawziętą minę. Zaraz za nią szło dwóch wygłupiających się chłopaków. Na ich twarzach gościły wielkie uśmiechy, a przechodząc zaszczycili mnie krótkim spojrzeniem.
Z przeciwnej strony szła wystrojona kobieta, w obcisłej, beżowej sukience i krwawych osiemnastocentymetrowych szpilkach, wywołujących u mnie niemałe zdziwienie.
     JAK ONA SIĘ NA NICH UTRZYMUJE?!
     Po drugiej strony ulicy zauważyłam uśmiechnięte i zmierzające w moją stronę dziewczyny. Były ubranie normalnie: w krótkie, dżinsowe spodenki, i kolorowe bokserki. Ilona miała białą w chabrowe wzory, a Monika szarą z zielonymi akcentami.
    Gdy mnie zauważyły, uśmiechnęły się promiennie, co oczywiście odwzajemniłam. Monika odwróciła się i szepnęła coś do wysokiego blondyna idącego między nimi.Chłopak zmarszczył brwi rozglądając się dookoła. Ilona wskazała na mnie ręką.
     Zapowiada się fajny dzień...

________
Rozdział wydaje się być dłuższy ^^
Wybaczcie, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie co do zakończenia rozdziału :D Mam nadzieję, że się wam spodoba.
Niecierpliwie czekam na waszą opinię.
Pozdrawiam wszystkich czytających :)