Rozdział drugi

     Po powrocie do domu i powiadomieniu naszej kochanej rodzicielki o wieczornych planach, w domu rozgorzała burza. Mama co chwila zmieniała zdanie co do swojej kreacji. Raz wybrała niebieską sukienkę, a do tego biały długi sweterek, następnie przebrała się w dżinsy i fioletową koszulę, kolejnym zestawem była spódnica do kolan w kwiecisty wzór i biała koszulka. Jednak dwadzieścia minut przed wyjściem, po chwilowym załamaniu i banalnej kłótni na temat " pustej szafy", wspólnie zdecydowałyśmy, że założy zwykłe, lekko podarte dżinsy, a do tego zwiewną, białą koszulkę. Całość dopełniłyśmy długim wisiorem z zielonym kryształem.
     Maciek czekał już w samochodzie wraz z bawiącym się czerwonym resorakiem Kubą. Wyszłyśmy z domu, mama zamykała drzwi swoim kolorowym kluczem, a ja w tym czasie wpatrywałam się w brunetkę w odbiciu. Jej długie, lekko pokręcone włosy związane w kucyk, pod wpływem letniego wiatru nachodziły jej na twarz. Patrzyła się na mnie wielkimi, przestraszonymi oczami o barwie gorzkiej czekolady, choć mi bardziej przypominały błoto. Zmarszczyłam brwi. Na twarzy dziewczyny z odbicia pojawił się grymas niezadowolenia...
- Lidia - spojrzałam zdezorientowana na moją rodzicielkę - Idziemy?

      Uśmiechałam się niby szczerzę, ale do jakiego stopnia można uśmiechać się szczerze wśród nieznajomych? Na grillu było około siedmiu dorosłych, na których towarzystwo byłam skazana.Miałam do wyboru: siedzieć z piątką nieznośnych bachorów w przedziale wiekowym 3-8 bądź przysłuchiwać się bezsensownym rozmowom na temat przeszłości Maćka.
      Jakiż łatwy do przewidzenia był mój wybór..
- Hahaha - zaśmiała się jakaś czarnowłosa kobieta, opierając się na łokciach o drewniany blat ogrodowego stołu. - A pamiętacie jak o mało co nie spaliliśmy sali gimnastycznej?
      Pozostali zawtórowali jej równie donośnym śmiechem. Najwidoczniej wszyscy pamiętali owe wydarzenie.
- Tak... jak dobrze pamiętam, to zerwaliśmy się wtedy z chemii - zaczął jakiś mężczyzna, którego imienia nie zapamiętałam. Jedyne co o nim wiem, to to, że kiedyś chodził z Maćkiem do jednej klasy.
- Tak, akurat zachciało jej się pytać całą klasę...
- A że przechodziliśmy jeszcze przez okres młodzieńczego buntu - zaczął się tłumaczyć blondyn, lecz wszyscy spojrzeli na niego, omal nie wybuchając śmiechem. - No co? To prawda... A z resztą! To nie nasza wina, że debile zostawili rozłożonego konia. - Maciek spojrzał na siedzącą obok niego mamę, po czym obdarował ją zawadiackim uśmiechem. - Paliliśmy, gdy jeden niedopałek wpadł nam między drewniane części konia. No i się zaczęło...
     Mama patrzyła na niego, to z niedowierzaniem, to z rozbawieniem.
- Oj, a ty cały czas utrzymywałeś, że byłeś święty...- zmarszczyła zabawnie nos, na co blondyn uśmiechnął się niewinnie.
- Jeszcze dużo o nim nie wiesz - zaśmiali się.
      Na podwórko weszły dwie wysokie dziewczyny. Pierwsza była trochę wyższa, miała długie, kasztanowe  włosy i małe, szare oczy. Ubrana była w fioletową koszulkę z krótkim rękawkiem, z siateczką na plecach, a do tego granatowe szorty. Druga była ubrana w białą bokserkę z mocno wyciętymi rękawkami i łososiowe spodenki. Ciemne włosy spięła w kok na czubku głowy.
- Dzień dobry - powiedziała ciemnowłosa, kierując się w stronę drzwi ogrodowych - My idziemy na górę.
- Dzień dobry - powiedziała szatynka, idąc za swoją koleżanką.
- Ilona! - zawołała Pani Mirka. - Mamy tu dziewczynę, która nudzi się z takimi wapniakami jak my. Może pooglądałybyście razem film, czy coś?
- Spoko - dziewczyna z koczkiem posłała mi wesoły uśmiech. - Idziemy?
     Wstałam z ławki i opuściłam towarzystwo w starszym wieku, wymieniając je na trochę młodsze pokolenie.
      Siedziałyśmy z dziewczynami w pokoju Ilony. Był on w kształcie prostokąta, ze ścianami pomalowanymi na kolor śliwkowy, który ledwie przebijał się przez ciemne plakaty różnych zespołów muzycznych. Podłoga była pokryta białą, puchatą wykładziną. Na przeciwko brązowych drzwi, stała mała kanapa przykryta białą narzutą, na której siedziałyśmy. Przed nami stała niewielka ława, a na niej 3 pucharki po lodach. Na prawo od drzwi stała stara, dwudrzwiowa szafa, na przeciwko niej było okno, przy którym znajdowało się biurko. Na przeciw kanapy, stało wielkie łóżko z białą pościelą w grube śliwkowe pasy.
     Ilona jest zwariowaną optymistką, uwielbiającą "głośną" muzykę. Jest tolerancyjna, wygadana i mądra, co udowadnia przy bliższej znajomości.
Jej koleżanka, Monika, jest nieco spokojniejsza. Wydaję się bardziej cierpliwa, lecz tak jak jej przyjaciółka nie stroni od dobrego towarzystwa i zabawy.
      Podczas rozmowy dowiedziałam się, iż wszystkie będziemy chodzić do tej samej szkoły, a nawet do klasy. Bardzo mnie to ucieszyło, gdyż nie czułam się pewnie przy zawiązywaniu nowych znajomości. A w tym wypadku, pewność siebie i kokieteryjność dziewczyn bardzo by mi pomogła.
- Słyszałam, że fajni ludzie nam się w klasie trafili. Ale dostała się też nasza szkolna małpa - powiedziała Ilona, rozplątując koczek.
- Ulka Królikowska? - zapytała z niedowierzaniem w głosie, Monika. - Przecież ona składała do muzycznej.
- Najwidoczniej się jej odmieniło.
      Nie wiedziałam o kogo chodzi i nie czułam się z tą świadomością komfortowo.
- Lepiej na nią uważaj, bo jest przesiąknięta jadem aż do szpiku kości - Monika powiedziała to takim poważnym tonem, jak gdyby od tej wiadomości zależały losy świata, przy tym obdarzyła mnie surowym spojrzeniem.
      Wybuchłyśmy nieopanowanym śmiechem.
      Mimo, że znałam te dziewczyny zaledwie parę godzin, czułam się w ich towarzystwie bardzo dobrze. Miałam wrażenie, że dostałam się do ich nieoficjalnej paczki. Od razu znalazłyśmy wspólny język, nie licząc tego całego, sztucznego wstępu, od którego rozpoczynają się każde znajomości. Nienawidziłam tego, gdyż człowiek zawsze chciałby pokazać swoją dobrą stronę, a gdy przychodzi co do czego wypominają mu, że się zmienił. Nie, on tylko pokazał oblicze, którego nie chce się zaakceptować, gdyż nie jest ono innym na rękę.
      Gdy miałyśmy zacząć oglądać film "Niewidzialny" - jak się okazało, wszystkie kochałyśmy dramaty - Pani Mirka zawołała nas na kiełbaski. Zostawiłyśmy go, by się zbuforował i pognałyśmy po jedzenie. W czasie, gdy konsumowałyśmy drugie jak i nie trzecie kiełbaski, na ulicy rozległ się głośny dźwięk syreny policyjnej.
Niedługo po tym, śmignęły nam niebieskie światła, widoczne zza gruszy sąsiada Ilony.
- Znowu Sowiccy? - westchnęła Pani Mirka, na co jej mąż wzruszył szerokimi ramionami.
- Odkąd Beata umarła, coraz bardziej mu odwala.
- To on nie siedzi jeszcze w więzieniu? - zapytał zdziwiony Maciek.
Tomek pokręcił tylko głową
- Wypuścili go tylko dlatego, że jego synowie nie byli pełnoletni, a z rodziną już dawno temu stracili kontakt.
      Wraz z dziewczynami przysłuchiwałyśmy się ich rozmowie dojadając kiełbaski, z tym, że ja nie znałam żadnego Sowickiego, a one najwyraźniej tak, sądząc po ich skupionych minach.
Później poszłyśmy na górę pod pretekstem obejrzenia filmu, lecz zaabsorbowane nowo zdobytymi informacjami, żadna z nas go nie włączyła.
      Po kolejnych paru godzinach rozmawiania i skończeniu przez Kubę zabawy, przyszła kolej na powrót do domu. Pożegnałam się z dziewczynami, umawiając się z nimi na zakupy, bo już niedługo miał się zacząć nowy rok szkolny. A my jako świeżynki, powinnyśmy się przygotować na niego, i mentalnie, i materialnie.
      Po przekroczeniu progu domu wzięłam krótką i odświeżającą po ciepłym dniu, kąpiel. Cały czas, mój umysł zaprzątały jakieś myśli, przemyślenia co do niedalekiej przyszłości jak i niewielkie postanowienia na nowy rok szkolny. Miałam nadzieje, że choć część z nich wypełnię, w co trochę wątpiłam, znając mój zapał do tego typu spraw.
    Wytarłam się puchatym ręcznikiem i przebrałam w kolorową piżamę. Wyszłam z łazienki i skierowałam się w stronę swojego pokoju, lecz do niego nie doszłam.
      Dlaczego? Bo coś kazało mi się zatrzymać. Coś co można porównać do wewnętrznego głosu.
      Przez chwilę stałam przed drzwiami do pokoju Wiktora, nie mogąc się zdecydować, czy wejść, czy może sobie odpuścić. Przecież nic takiego się nie dzieje - pomyślałam.
   Zapukałam dwa razy, by dać znać, że wchodzę. Gdy otworzyłam drzwi, brunet oderwał wzrok od ekranu swojego czarnego laptopa.
- Chcesz coś? - zapytał łagodnym głosem.
- Chciałam pogadać - odpowiedziałam cicho, lecz na tyle głośno by mnie usłyszał.
   Kiwnął głową, zachęcając mnie bym usiadła. Wgramoliłam się na jego rozłożoną wersalkę, oceniając pomieszczenie.
   Pokój Wiktora był trochę mniejszy niż mój, a jego ściany zostały pomalowane na szaro. Można by było porównać te pomieszczenie do pokoju dla wybitnie nadpobudliwych, jednocześnie szaleńczo kreatywnych osób, przebywających pod stałą kontrolą psychiatrów.
      Wiktor jeszcze przez chwilę siedział do mnie tyłem, kończąc rozmowę na gadu-gadu. Zdjął słuchawki i odłożył je na brązowe biurko, po czym okręcił się na skórzanym fotelu, zwracając się do mnie twarzą.
Uśmiechnął się sam do siebie i zapytał:
- O czym chcesz pogadać?

_______
Hej, hi, helloł!
Wybaczcie, że rozdziały jak na razie są takie krótkie, ale z okazji zbliżających się wakacji, obiecuję się poprawić :)